این توافق نامه ها میان بری ست برای محدود کردن حضور تمامی طراحان صحنه در فیلم های سینمایی و معمولا روسا و شورای مرکزی صنوف با این توافق نامه قدم در راهی میگذارند که به بهانه امنیت شغلی هرگاه قصد تولید فیلم را دارند از آدمهای خاص استفاده کنند وگر نه قبل از هرگونه توافق نامه از این دست ابتدا باید نحوه کار درحوزه سینما توسط هر صنف تعریف شود و آیین نامه های داخلی که نشان از حمایت تمامی اعضای یک صنف را دارد نگاشته شده و ضامن اجرایی آن هم تدوین گردد و دست آخر به چنین توافق نامه هایی برسند تجربه ثابت کرده اکثر مدیران تولید و کارگردان ها و تهیه کننده ها با آدمهای خاصی کار میکنند و به همین دلیل یک نفر مثلا در سال یک کار یا اصلا کار نمی کند اما یک نفر در طول سال چند کار انجام میدهد ... موضوعات صنفی و حمایت از اعضا با این توافق نامه ها به جایی نمی رسد مگر اصول مدون و قانونمند تعریف شود تا هر کدام از اعضا صنوف بتوانند در شرایط برابر در پروژه ها حضور پیدا کنند ... مدیران تولید خودشان در چرخه انتخاب توسط تهیه کنندگان هم شامل همین نقص در توجه به حقوق سایر اعضا قرار دارند آدمهای پرکار صرفا به دلیل شناخت و توانایی هایشان در فیلم ها حضور ندارند بلکه نوعی کاور حمایتی که نوعی رانت شغلی ست بر این روابط حاکم است وعده ای پرکار و عده ای حتی در طول سال رنگ قرارداد را نمی بینند کافیست شمار اسامی اعضای شورای مرکزی همین دو صنف را در یک فرایند زمانی 5 ساله مقایسه کنیم و ببینیم غیر از این افراد مگر کس دیگری به راحتی می تواند جذب کار شود پس توجه به حمایت همه اعضای یک صنف یعنی توجه به کار صنفی در غیر اینصورت این توافق نامه ها خود سد راهی برای دیگران است ....!